Młoda Polska to epoka literacko-artystyczna, która rozwija się od końca XIX wieku, a jej schyłek przypada na koniec I wojny światowej. Artykuł opowiada o powstaniu epoki i jej najważniejszych nurtach filozoficznych.
Jak powstała Młoda Polska?
Termin najpierw pojawił się na zachodzie Europy i odpowiednio określał: Młode Niemcy, Młodą Belgię, Młodą Francję czy Młodą Skandynawię. W Polsce nazwa wzięła się od artykułów Artura Górskiego, który w krakowskim czasopiśmie „Życie” opublikował w roku 1898 cykl artykułów, opatrując je wspólną nazwą „Młoda Polska”.
Najważniejsze nurty filozoficzne Młodej Polski
- Poglądy Schopenhauera są silnie związane z Młodą Polską. Filozof głosił, że życie to ciąg cierpień. Człowiek, kierujący się pragnieniem życia, skazany jest na wieczną walkę o zaspokojenie swoich pragnień, ambicji i potrzeb. Ta satysfakcja nie jest jednak możliwa, a sam fakt dążenia do celu skazuje go na ciągłe porażki, cierpienia, rozczarowania, wstyd i upokorzenia. Co więcej, stale towarzyszy mu strach przed śmiercią. Ten pogląd na życie jest zdecydowanie pesymistyczny. Filozof wskazał dwie drogi ucieczki od bólu istnienia: sztukę i nirwanę.
- Filozofia Nietzschego, która głosiła śmierć boga, czyli kryzys wartości, doskonale wpisała się w czasy końca wieku.Filozof na początku swojej pracy głosi także kult sztuki. Uważał siłę w kontekście etycznym za godność osobistą, niezłomność i pewność siebie. Nietzscheanizm pomógł przezwyciężyć dekadencką apatię.
- Filozofia Bergsona, a zwłaszcza postulowany przez niego intuicjonizm, wywarła wpływ na świadomość modernistyczną. Zwątpienie w siłę rozumu i niepodważalność prawd poznanych intelektualnie. Przełom XIX i XX wieku to postromantyczny zwrot w stronę uczucia, intuicji i subiektywnego wrażenia. Niewiara w możliwość poznania prawd obiektywnych powoduje przesunięcie w kierunku subiektywizmu i indywidualizmu. Intuicyjnie postrzegany świat jest ciekawszy, bardziej zmienny i różnorodny.
Zostaw komentarz