Zen oznacza również „spokojny umysł”, „kontrolowanie procesu myślowego”, „przyswajanie pojęć”. To skupienie myśli na jednym punkcie i kontemplacja prawdy życia poprzez siedzącą medytację. Dzięki praktyce Zen umysł staje się świeży i przejrzysty jak woda.
Założenia filozofii Zen
Kiedy mówimy „filozofia”, zwykle mamy na myśli system logicznych twierdzeń. W terminologii Zen taka definicja w ogóle nie działa, ponieważ jej znaczenie polega na wpływie na medytującego, a nie na logice. Sytuacja jest podobna do poczucia humoru – dowcipy często nie muszą być racjonalne, bo mają na celu rozśmieszenie słuchacza, co stoi na przeszkodzie racjonalizmowi. Podobnie, znaczenie kōan (zagadek zen) ma prowadzić do oświecenia, co również utrudnia logikę. Analiza filozofii zen jest podobna do analizy humoru i również niewiele pomaga. Dopiero w medytacji można znaleźć sens tej filozofii. Oczywiście nie oznacza to, że Zen to zbiór żartów – celem jest oświecenie, a nie śmiech. Celu tego jednak nie da się osiągnąć bezpośrednio. W miarę postępu praktyki medytujący powoli uświadamia sobie, że każda próba zbliżenia się do oświecenia tylko go od niego oddala.
Historia filozofii Zen
Według legendy zen (znany również jako „od umysłu do umysłu” lub „bezpośrednie odniesienie”) był jednym z wielu tak zwanych „zręcznych środków” zdolnych do wyciągnięcia praktykujących z iluzji oświecenia. Siakjamuni. Według legendy Budda zasiadł kiedyś przed grupą uczniów, którzy czekali na słowa nauki na Górze Sępów (Grydhrakuta), ale zamiast wygłosić przemówienie, jak przywykł, długo milczał. czas, powodując niepokój wśród obecnych zmartwionych ludzi. Po pewnym czasie Budda niespodziewanie wzniósł kwiat. Tylko Mahakaśjapa (jeden z głównych uczniów Buddy) uśmiechnął się ze zrozumieniem. Historycznie buddyzm zen jest jedną ze szkół buddyzmu mahajany, która rozwinęła się w Chinach w VI i VII wieku pod nazwą chan. Pytanie, czy zen i chan są tym samym, czy też można mówić o zen dopiero po przeniesieniu chan do Japonii, jest czysto akademickie.
Zostaw komentarz